Komentarze widzów:

• Adrian

  29.04.2019 godz. 23:31

  Tekst Sebastiana Majewskiego, inspirowany jest scenariuszem i filmem „Diabeł” Andrzeja Żuławskiego, choć autor przyznawał się także do inspiracji filmem „ Freaks „ z 1932 i serialem „Carnivale”, którego akcja rozgrywa się w latach wielkiego kryzysu lat 30. ubiegłego wieku. Co znamienne oba rozgrywają się w czasach trudnych i takie mamy też i w wałbrzyskim spektaklu w reżyserii Macieja Podstawnego . Akcja rozgrywa się w roku 1793 na ziemiach polskich, będących już pod II rozbiorem . Spektakl ma bardzo precyzyjną strukturę dramatyczną ; sceny- obrazy odpowiadają 53 tygodniom roku , w pierwszej scenie Jakub, niedoszły królobójca/ Wojciech Świeściak/ dopiero powstaje, rodzi się niczym Kaspar Hauser, mówi jeszcze szeptem, jego inicjacja od życiowej po seksualną dopiero się dokona. Na końcu cyklu jest poród i wobec narodzonego syna Kobiety Słonicy / Jolanta Solarz- Szwed/ też oczekiwania będą od początku ogromne i wygórowane.
  Bohaterami spektaklu są „artyści „ wędrownej trupy , tworzący panopticum niczym z filmów Felliniego , ale okrucieństwo jest nie tylko na zewnątrz , ale i w nich samych . Mamy na scenie nekrofilię, gwałt, ale postaci Majewskiego potrafią zachować też swoje liryczne oblicze. Równie ważni jak bohaterowie dramatu są na scenie muzycy Kondensatoru Przepływu i ich grana na żywo muzyka nadaje spektaklowi rytm, pewien rodzaj transu . Bohaterowie są przecież artystami, więc ich sposób poruszania, przypominający dawne spektakle Janusza Wiśniewskiego jest rodzajem zapamiętania.
  Oczywiście spektakl jest osadzony w bardzo określonej historycznej rzeczywistości , ale dzięki współczesnym rekwizytom i pewnej paraboliczności ten spektakl dzieje się jakby tu i teraz . Jakub nie zabije króla, bo w chwili kluczowej ogarnie go słabość, ale ręka nie zadrży mu w homofonicznym ataku w afekcie. Ze sceny padają słowa o strajku czy celebrytach .
  Najważniejszą jednakże cechą tego spektaklu jest energia, bijąca ze sceny . To połączenie zespołowej gry aktorskiej i muzyki tworzy jakąś zupełnie nową jakość. Zespół aktorski jest świetny, ale o dwojgu aktorów chciałbym wspomnieć. Po raz drugi ,po „ Duchologii polskiej „ , nie poznałem na scenie Ireny Sierakowskiej i zupełnie na nowo odkryłem Dariusza Skowrońskiego, którego znamy przecież na wałbrzyskiej scenie od lat. Jego Wiktor jest groźny, władczy, brutalny, ale potrafi w zaskakującym momencie się obnażyć i pokazać słabość.
  Mocny spektakl i na pewno będzie budził kontrowersje.

• B

  18.12.2019 godz. 12:23

  „Brutalny zestaw wulgaryzmów, intelektualna bida z nędzą” – każdy krytykuje zależnie od swojego poziomu zrozumienia. Co poza puszczoną z wodzy rządzą mogło być 300 lat temu rozrywką wśród pospólstwa? Dziś jest telewizor, można iść na zakupy, wejść na chata, zdobyć informacje na dowolny temat… Dla mnie to był przede wszystkim przekrój psychologii specyficznej grupy. Najbardziej rzucała się w oczy Irena Sierakowska – rola pozwoliła jej pokazać swoje umiejętności z różnych stron. Wiedziałam, że potrafi świetnie wcielać się w wiele ról. Zmieniła by tylko element gdy wyśpiewuje modły podczas mszy – na bardziej melodyjny :P Swojska chłopka Jolanta Solarz- Szwed w tańcu afrykańskim (?) podbiła publiczność. Zawsze intryguje mnie jak piękna aktorka, jest w stanie zupełnie zapomnieć o swojej urodzie i oddać się pod władanie roli(?) :-)