Reżyseria – Weronika Szczawińska
Scenografia – Izabela Wądołowska
Choreografia – Katarzyna Chmielewska

Obsada:

• Małgorzata Białek [g]
• Ewelina Żak
• Daniel Chryc [g]
• Włodzimierz Dyła [g]
• Rafał Kosowski
• Jacek Krautforst [g]

 

„Mocium panie”

„Zamieniał stryjek

za siekierkę kijek”

„Jeśli nie chcesz mojej zguby

Krokodyla daj mi luby”

„Niech się dzieje wola nieba,

z nią się zawsze zgadzać trzeba”

Znacie? To posłuchajcie… „Zemsty” Aleksandra Fredry przedstawiać nie trzeba. A może? W zasadzie ten obowiązkowy „lekturowiec”, każdy kto poddany był polskiemu systemowi edukacyjnemu w ostatnich kilku dziesięcioleciach poznał mniej lub bardziej dokładnie. Znajomość tej prześwietnej komedii opiera się (w zależności od cech osobniczych) na:

• lekturze dramatu,
• obejrzeniu ekranizacji lub zapisu spektaklu teatralnego,
• obejrzeniu sztuki w teatrze,
• lekturze bryku,
• innych…

lub kompilacji powyższych. Jak widać – ilość źródeł poznania jest imponująca i pozwala na delektowanie się tym dwustuletnim specjałem w sposób zgodny z możliwościami i upodobaniami. Już na samą myśl o „Zemście” na naszych twarzach pojawia się uśmiech – wynikający z rozbawienia, sceptycyzmu, pobłażliwości, lekceważenia, irytacji i wielu innych uczuć. Ale zawsze jest to uśmiech. I na pytanie, co nas w „Zemście” śmieszy, próbuje odpowiedzieć w swoim przedstawieniu Weronika Szczawińska. Polecamy zarówno szczerym wielbicielom Fredry, jak i zdeklarowanym jego wrogom.