Komentarze widzów:

• Finalkaa

  29.05.2010 godz. 22:19

  A co tu tak wieje ciszą? Można zauważyć, że kiedyś widz wypowiadał się często… w ostatnim czasie coraz rzadziej. Czym to jest spowodowane? Nie mam pojęcia. Ale teraz do rzeczy.
  „Gniew” przypadł mi do gustu bardziej niż drugi spektakl. Moim zdaniem trafia do człowieka, porusza ważny aspekt dotyczący zabijania bezbronnych zwierząt. Chociaż nie przepadam za tekstami Pani Tokarczuk, to jednak w tym spektaklu jest to dla mnie jak najbardziej do „przełknięcia”. Może wynika to z faktu, że ogromny wpływ wywarła na mnie tematyka. Śmierć, a raczej zabójstwo niewinnych, bezbronnych zwierząt jest czymś potwornym… Fakt, że zwierzęta służą nam jako pożywienie, jednak tutaj sprawa dotyczy organizowania wypraw łowieckich, nawet z księdzem na czele. Wydawałoby się, że tematyka jest błaha, w niczym nie nadzwyczajna. Ot takie tam, zabijanie zwierząt, bo przecież to człowiek zostaje pozbawiony życia… i o tym także jest mowa. Że zwierzęta są stworzone po to, aby człowiek sobie je podporządkował, one nie zostaną zbawione, nie mają przecież duszy. To tylko zwierzę, nic więcej… Sposób, w jaki wszystko zostało przedstawione potrafi zainteresować. Duże wrażenie moim zdaniem wywiera symboliczne uderzanie ostrym narzędziem glinianych świnek wypełnionych czerwoną cieczą, która ma kojarzyć się człowiekowi z krwią. Przeraźliwy krzyk, rozpacz Pani Łakomskiej przeszywa od stóp do głów, symboliczne zabijanie zwierząt i lejąca się „krew” działają na psychikę. Do tego wszystkiego dochodzi muzyka: rytmiczna bądź spokojniejsza, zależnie od danego momentu, w każdym razie doskonale komponująca się z odgrywanymi scenami-potęguje grozę, napięcie, niekiedy nawet wywołuje dreszcz emocji. Niestety spektakl ma również swoje minusy moim zdaniem. Zrezygnowałabym z owego momentu-dialogu między Panią Żak i Panem Kłakiem. Ton wypowiedzi jest co najmniej irytujący, a najbardziej to wypowiadane co chwilę: „Ale co Ty mówisz?”. Znalazłabym jeszcze kilka takich momentów, ale są trudne do opisania. Jednak podsumowując: spektakl ma więcej plusów niż minusów. Tematyka, sceneria (mrok+latarki na początku), opowiadane historie, muzyka, odpowiednio zagrane emocje (zwłaszcza Pani Żak i Pani Łakomska-wspaniała gra aktorska). Przykro mi, że nikt więcej się nie wypowiedział na ten temat. Czy nikogo ten spektakl nie poruszył?

• sanityfair

  31.05.2010 godz. 10:14

  Zgadzam się z przedmówczynią i chłoszczę się niniejszym, że nie wpadłem dotąd na pomysł się wypowiedzenia.
  Zasadniczo „Gniew” mnie osobiście nie „poruszył” w znaczącym stopniu – zapewne dlatego, iż dotyczył czegoś co znam, opiniował na temat, co do którego zdanie mam wyrobione (i jak najbardziej zgodne z przesłaniem spektaklu). „Człowiek jest drapieżnikiem i musi zabijać, by się pożywić. Bierzesz karabin, wchodzisz do lasu i strzelasz do zwierzęcia. Sport, powiadasz? Nie, nie, mój panie. Zabiłeś, to teraz to zeżryj!”
  A co do samego spektaklu – niesamowity klimat, banalna poniekąd historia opowiedziana w sposób niezwykle ciekawy. No i muzyka… Więcej proszę takich „akcji”, gdzie z tyłu sceny dojrzeć możemy muzyków, którzy „na żywo” uzupełniają akcję dźwiękami muzyki (zamiast po prostu puszczać podkład z offu). Piękna sprawa, piękna.
  „…kości umarłych” – niestety, przyprawiły raczej o obrzydzenie. Odtwarzane z projektora filmy niekoniecznie pasowały mi do treści sceny, dominując jednocześnie długością swoją nad resztą pokazu. Nie przepchnęło się do mnie jakiekolwiek przesłanie. Może się mylę, ale zdawało mi się, że statyczność całej instalacji sprawiała niezwykły, wewnętrzny ból aktorom. Jedna pani Kwietniewska otrzymała nieco swobody, z której ładnie korzystała.