Wrocławski Teatr Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego
[IX Wałbrzyski POMOST Teatralny]
W przedstawieniu Poławiacze papieru tajemniczy K. to typowy everyman, bohater zniewolony i zagubiony, który staje przed upersonifikowaną alegorią władzy i systemu urzędniczego sterującymi jego działaniami. Przechodzący przez tryby machiny urzędniczej K., z każdym dniem pogrąża się w coraz bardziej absurdalnej rzeczywistości, a walka z systemem zdaje się nie mieć końca.
Przedstawienie zrealizowano w konwencji teatru absurdu, gdzie autonomiczna wizja świata nabiera charakteru parabolicznego. Odrzucone zostały związki przyczynowo-skutkowe, a włączono do fabuły elementy nadrealizmu.
Jedną z głównych inspiracji była specyfika języka urzędniczego, jako niedoskonałego środka komunikacji podatnego na socjotechniczne nadużycia.
Poławiacze papieru
na motywach Zamku Franza Kafki
scenariusz, reżyseria i oprac. muzyczne: Zbigniew Szymczyk
(w przedstawieniu wykorzystano muzykę Wojciecha Kilara z filmów: Salto i Perła w koronie, tradycyjną muzykę klezmerską i utwór Time Lapse Michaela Nymana)
scenografia i kostiumy: Marek Tybur
obsada:
K –Mariusz Sikorski
Sędzia – Artur Borkowski
Komornik –Radomir Piorun
Nowy – Piotr Sabat
Bliźniak I – Mateusz Kowalski
Bliźniak II – Krzysztof Szczepańczyk
Sztuka Lorki – Dom Bernardy Alba – odczytana została jako historia wyznaczania granic dozwolonych form seksualności oraz definiowania tego, co jest normalne, moralne i naturalne. Źródłem egzystencjalnego dramatu staje się swoista szczelina pomiędzy ciałem, pragnącym rozkoszy i bliskości, a jego reprezentacją, która – będąc pod ciągłą restrykcją matczynych nakazów – pisze ciała córek w sytuacjach granicznych: pożądania, miłości, śmierci.
Matka, starająca się wyobcować córki wobec popędowej natury ciała, wprowadza do porządku domowego dyscyplinę – efektywny instrument władzy nad tożsamością każdej z nich. W tym domu nie okazuje się rodzicielskiej miłości, nie ma pobłażania wybrykom młodości. Każda oznaka emancypacji zostaje brutalnie obalona. Niebezpieczna gra pomiędzy budzącym się pożądaniem, a zniewalającym wpływem matki rozpoczyna się, kiedy w domu pojawia się mężczyzna.
Na scenie gościnnie, legenda wrocławskiej pantomimy – Ewa Czekalska.
Dom Bernardy Alba
na podst. dramatu Federico Garcia Lorca
Scenariusz i reżyseria: Zbigniew Szymczyk
Scenografia Marek Tybur
Kostiumy: Wanda Kowalska
Muzyka: Jacek Aumüller, Piotr Salaber, Zbigniew Szymczyk
Śwaitła: Bary
Asystentka reżysera: Magdalena Górnicka
Występują:
Bernarda Alba – Ewa Czekalska
Maria Josefa – Izabela Przepiórska / Anna Szopa
Angustias – Agnieszka Kulińska
Magdalena – Agnieszka Dziewa
Amelia – Agnieszka Charkot
Martirio – Aneta Piorun
Adela – Monika Rostecka
